हेर्नुस त यो पानीमा डुब्दै गरेको बस! त्यति मात्र होइन, त्यसभित्र ४५ जना यात्रु थिए । धन्न, केही भएन — तर यो दृश्य देख्दा नै अङ्गअङ्ग सिरिङ्ग भयो।

यो कुनै चलचित्रको दृश्य होइन, यो त राजधानीसँग जोडिएको सडकको तीतो यथार्थ हो । कल्पना गर्नुहोस् — पानीको बीचमा अलपत्र परेको बस, त्यसभित्र साना बालबालिका, वृद्धवृद्धा, सबै जना डर, त्रास र अन्योलले ग्रस्त । एउटा सानो गल्ती, एकछिनको ढिलाइले ठूलो दुर्घटना निम्त्याउन सक्थ्यो ।

नवलपरासीको दुम्कीबासस्थित सडकखण्डमा बिहीबार राति भएको यो घटना सरकारको लापरवाहीको प्रत्यक्ष प्रमाण हो । वर्षौँदेखि मर्मत नभएको यो सडकखण्डमा पुल नहुँदा यात्रुहरू सधैं जोखिम मोलेर यात्रा गर्न बाध्य छन् । भाग्यवश, स्थानीय स्काभेटर समयमै आइपुग्दा यात्रुहरूको उद्धार हुन सक्यो — “देवता पनि बेलै जागे भने दुर्घटना टर्छ” भनेझैँ!

“८ वर्षदेखि मर्मत नभएको सडकको यस्तो बेहाल ,” एक यात्रुले भने, “स्काभेटर त रातारात आइपुग्छ, तर पुल बनाउन सरकारलाई वर्षौं लाग्छ ।” अर्को यात्रु थप्छन्, “हामीलाई पुल चाहिएको हो, प्रचार होइन!”

रातभर चिसो पानी र डरको बीचमा बिताएका वृद्धवृद्धा र बालबालिकाका ती पलहरूलाई सम्झिँदा पनि मन काँप्छ । न खानेपानी, न सुरक्षित आश्रय — “भोक र डरले बाँच्नु पनि मरण सरह” भनेझैँ भयो ती यात्रुहरूको अवस्था ।

यस घटनासँगै फेरि पुरानो प्रश्न सतहमा आएको छ —
“राजधानीसँग जोड्ने सडक त बनाउन नसक्ने सरकारले रेल र पानीजहाज ल्याउने सपना किन देखाउँछ?”
एक यात्रुले गहिरो व्यङ्ग्य गरे, “जबसम्म खोलो तर्न हम्मे परिरहेको छ, तबसम्म चन्द्रमासम्म पुग्ने भाषण के काम?”

यथार्थ कति निर्मम छ भने — जनता आफ्नो ज्यान जोखिममा राखेर यात्रा गरिरहेका छन्, सरकार भने रेल, पानीजहाज र चन्द्रमासम्म चढ्ने हावादारी भाषणमै रमाइरहेको छ । “गाँसको चिन्ता नभई सिद्राको चिन्तन” भनेको यही होइन र?

अन्ततः, यो दुर्घटना हाम्रा सडकहरूको बेहाल अवस्थाको दर्पण मात्र होइन, सरकारका खोक्रा आश्वासनको सजीव उदाहरण पनि हो । जनताको जीवन दाउमा हुँदा विकासका सपना फगत गफ मात्रै बनिरहनेछन् —